Πριν χρόνια και ζαμάνια σας είχα τάξει, εκτός από ποίηματα, και μικροϊστορίες που έχω γράψει κατά καιρούς. Δεν δημοσίευσα καμία...
Επειδή όμως είμαι ένας άνθρωπος που τηρεί τις υποσχέσεις του, ιδού.
Το έγραψα με nano editor και κρατάω και τα line breaks ατοφια οπως στην αρχική του εκδοχή.
----------------------------------------------------------------------
Είχε μόλις σχολάσει. Ήταν ο μόνος από το γραφείο που δούλευε -οι άλλοι ήταν σε διακοπές.
Οι δικές του διακοπές ανήκαν σε άλλους καιρούς, περασμένους πια. Τώρα μόνο δουλειά.
Ηλιόλουστο απόγευμα, αλλά όχι για έξοδο -όχι σήμερα. Σήμερα ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα.
Πήρε τα κλειδιά του και έφυγε. Τα κλειδιά του ήταν ολοκαίνουρια και γυάλιζαν,
και τα μπρελόκ του τα είχε από τους γονείς του, αμφότεροι πια αναμνήσεις και φωτογραφίες.
"Το καλύτερο μπεγλέρι είναι το κλειδί στο χέρι" έλεγε, μα τώρα τα κλειδιά ήταν στη τσέπη.
Ξεκίνησε για έναν περίπατο στο βουνό, χωρίς κανέναν. Τα βουνά, πέρα από τη μεγαλοπρέπεια και μια γαλήνια
ηρεμία την οποία και οι πιο όμορφες θάλασσες ζηλεύουν, είναι πάντα έρημα, αφού τα αποφεύγουν οι πολλοί, ειδικά
όσο συνωστίζονται σαν χαχόλοι στις παραλίες.
Και αυτή την ερημιά επιζητούσε πάντοτε ο δόλιος -κάπου μακριά από θόρυβο αυτοκινήτων, μακριά από μπετόν, και κυρίως, μακριά
από ανθρώπους.
Σαν πήρε τον ανήφορο να βγει στα πάνω μέρη, κάτι του είπε πως εκεί ανήκε εξαρχής -σειρά ατυχημάτων τον απομάκρυναν
από εκεί.
Περπατούσε. Για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή του, ένιωσε την Αμίνα, παιδική του φίλη, να περπατάει δίπλα του.
Η Αμίνα δεν υπήρχε πια. Ή μάλλον... υπήρχε και μάλιστα πολύ, για εκείνον.
Εφηβεία, φοιτητηλίκι, στρατός, δουλειές, μακροχρόνιες και βραχυχρόνιες σχέσεις, όλες αποτυχημένες,
και ποτέ δεν ένιωσε άγγιγμα
σαν της Αμίνας, ποτέ δεν γεύτηκε γλυκότερο φιλί. Στριφογυρνούσαν στο μυαλό του παλιά λόγια που είχαν πει,
υποσχέσεις που σκέπασε ο οδοστρωτήρας χρόνος.
Δεν τη σκεφτόταν πολύ, ούτε εκείνη, ούτε τον άδικο χαμό της. Για πολύ καιρό από όταν έφυγε, δεν άντεχε
κιόλας να τη σκέφτεται, ώσπου έγινε η απώλειά της μέρος της ύπαρξής του. Και όλο έρχονταν καινούρια
να σκεπάσουν τα παλιά, και πού καιρός για ανάμνησες.
Μα ήταν και κάποιες στιγμές, άλλοτε όμορφες
άλλοτε άσχημες, μα πάντα μοναχικές, που σαν να την έβλεπε μπροστά του στα λευκά.
Η ζωή που έκανε ως ενήλικας δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για παιδικές αναμνήσεις, αλλά όταν
έρχονταν, ήταν ζωντανές.
Τώρα περπατούσαν μαζί, δίπλα δίπλα.
Δεν κοίταξε.
Μόνο σκεφτόταν.
Αυτοί που χάνονται νωρίς έχουν χάσει το τέλος, καμιά φορά και μεγάλα κομμάτια από το ενδιάμεσο.
Αλλά και αυτοί που χάνονται στην ώρα τους δεν παίρνουν το τέλος μαζί τους, και μηδεμία
διαφορά έχει από το να το είχαν χάσει τελικά.
Όταν τα φώτα σβήνουν είναι σαν να μην άναψαν ποτέ.
Το βήμα επιτάχυνε, μαζί και η Αμίνα.
Κάποιο μεσημέρι, κάποιου καλοκαιριού, όταν ακόμα υπήρχε θεός,
και όχι πολλά χρόνια από τότε που υπήρχε και αγιος Βασίλης,
ο παιδικός του εαυτός βρήκε τυχαία στη πλατεία την Αμίνα. Τα άλλα παιδάκια λείπαν διακοπές,
στα χωριά, στα νησιά, στο εξωτερικό ακόμα. Αυτοί δεν διακοπάριζαν -τουλάχιστον
όχι με την έννοια του ταξιδιού.
Της βγήκε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και τότε κατάλαβε πως χαμογελούσε και εκείνος.
Τα παιδιά το εννοούν το χαμόγελο| δεν είναι μια τυπικούρα, ούτε εξυπηρετεί σκοπιμότητες.
Πιάσαν τη κουβέντα. Ο χρόνος σκέπασε για πάντα το τι ειπώθηκε, όμως το ότι συζητούσαν
χαρούμενα έμεινε. Πειράζονταν, και πρότεινε να πάνε για παγωτό.
"Δεν έχω κέρμα..", είπε η Αμίνα.
"Έχω εγώ"
Μοιράστηκαν το παγωτό χωρίς να τους πολυνοιάζει.
Κενό μνήμης.
Βρέθηκαν στην εκκλησία της πλατείας. Το τι τους προέκυψε και μπήκαν δεν το ξέρει κανείς,
αλλά ίσως απλά ήθελαν ένα μέρος με σκιά και δροσιά που να μην είναι το σπίτι τους.
Η Αμίνα προσευχήθηκε, και εκείνος παρέμεινε σιωπηλός.
Ο ήλιος που τον (τους) χτύπαγε τώρα είχε την ίδια κάψα με εκείνο το μεσημέρι, μα κκλήσα δεν υπήρχε.
Σταμάτησε. Ήταν δίπλα στα κατσάβραχα.
Τη κοίταξε, και ήταν χαμογελαστή. Χαμογελούσε και αυτός.
Σήμερα, τη ξεχωριστή αυτή μέρα που είχε από καιρό προετοιμάσει,
τον συνόδευσε η ίσως μοναδική αγάπη που είχε ποτέ.
Όταν τον βρήκαν, τα κλειδιά είχαν σκουριάσει στη τσέπη του.