Του αφεντικού

Βλακόφατσα ακοινώνητη και κοιλαράς τρανός
με φούρια τους διαδρόμους του κτηρίου ροβολάει
και όταν βρεθεί απ'την οθόνη του γραφείου του ομπρός
φεισμπουκια, e-mails, και νούμερα, σαν χάνος τα κοιτάει.

Κοιτάζοντάς τα ο χάνος μας πεθύμησε καφέ
δεν είναι ένας αρκετός, που λες, για να ξυπνήσει
μια τρίτη δόση θέλει και στέλνει για ένα φραπε
έναν εργάτη που πρέπει το πόστο του να αφήσει

να κάνει χαμαλίκια για το βόδαρο αυτό
που η τύχη το εκέρασε λεφτά και εξουσία
που από ευγένεια καθαρή το λεν' "αφεντικό"
και όχι "αρχιδοκάθαρμα", "κλέφτη", και "πουσταρία".

Φραγκάτος γόνος άεργων και αρχιδοξύστης μέγας
μόνο στις απαιτήσεις ικανός και στο αραλίκι
και αν τύχει και ζητήσεις στην ώρα του το μισθό
θα του φανείς μισότρελος και θα βαρέσει φρίκη.

Φραπέ που λες πεθύμησε του χάνου μας ο κώλος
και πρέπει ο πιτσιρικάς μεσ'τα μισά να αφήσει
κάθε δουλειά που θα έκανε γιατί στ'αφεντικό
αν αντιμ'λας λόγους να σε σουτάρει θα επινοήσει.

Έτσι και αλλιώς υπερωρία θα κάτσει ο νεανίας·
σιγά μην τον αφήνανε στην ώρα του να φύγει
δεν είναι εκμεταλλεύση πια της υπεραξίας
παρά κάτι που έτυχε το απόγευμα να επείγει.

Στατιστικές, κέρδη πολλά, η καρδια του αγαλλιάζει
στους πίνακες σαν βλέπει δείκτες μόνο ανοδικούς
και ολόγιομος χαρά τον εαυτό του παραμυθιάζει
πως διαφορά ουσιώδη έχει απ'τους μικροαστούς.

Ο νεαρός επέστρεψε -του 'φερε το φραπέ του
το διάβασμα για κέρδη να απολαύσει ξυπνητός.
Ήρθε καιρός, σκεφτότανε, ν'αλλάξει τη BMW του
αφού οι δείκτες βαίνουν σταθερά ανοδικώς.

Τ'αφεντικό ήσαν μόνο του, άλλη παρέα δεν είχε
απ'ακριβά αυτοκίνητα, λεφτά, και συνεργάτες,
και αν κάποιες ικανότητες κοινωνικές κατείχε
αξιοποιούσε τες μόνο για να τουμπάρει τους εργάτες.

Γυναίκες, μόνο αγοραίες, και αυτές σπάνια πολύ
η πίεση της μπίζνας δεν άφηνε πολύ χρόνο
για τέτοιες, ή για φλερτ, ή για μια σχέση απλή,
και η οικογένεια ένα μακρινό σενάριο μόνο.

Μα υπήρχε και ένας λόγος άλλος, σοβαρός πολύ
γυνή που δεν πλησίαζε τ'αφεντικό το μέγα:
άπαντες τον εγνώριζαν μεγάλο εγωιστή
και ήταν η πάρτη του γι'αυτόν το άλφα και το ωμέγα.

Μουρόχαυλος ήταν, που λες, και σουπερ τριμουτούμπας
θέματα άλλα απ'τα λεφτά δεν είχε να μιλήσει
και στη ζωή του ήταν κακός, δεινός, μεγάλος κωλοτούμπας
λόγο του τίμιο ή απάτητο, ουδένα είχε αφήσει.

Καλά έβαιναν οι δείκτες, σήμερα θα 'ταν κεφάτος·
μα το κέρδος που έβγανε για πάντα δεν θ'αρκούσε
και αν ήτονε πονόψυχος πολύ ή καλοσυνάτος
τούτη την επιχείρηση στο πάτο θα οδηγούσε.

"Τον νεανία", σκέφτηκε, "θα πρέπει να απολύσω·
μεγάλα κέρδη χάνω δίνοντάς του το μισθό
την οικογένειά του δεν με νοιάζει αν διαλύσω
και άλλα κέρδη θέλω για αμάξι γαμηστερό".

Γέλασε περιχαρής· του άρεσε να αποδιώχνει
εργάτες περιττούς που του κοστίζουνε στη τσέπη
και όσους του απομέναν στην απελπισιά να σπρώχνει,
να τους βάζει να δουλεύουν πιο πολύ απ'όσο πρέπει.

Έκανε να φωνάξει τον νεαρό του το χαμάλη
μα ένιωσε ότι δεν μπορεί καθόλου ν'ανασάνει
μπλαζιά έγινε η μουτράκλα του απ'τη μια στιγμή στην άλλη
συνειδητοποιήσας ότι τη ζωή του χάνει.

"ΚΑΤΙ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟ ΦΡΑΠΕ", ανήμπορα οργισμένος
εσκέφτηκε προτού πέσει στο πάτωμα βαρύς
και όταν την άλλη βρέθηκε 'κεί πέρα πεθαμένος
η καθαρίστρια χαμογέλασε, ακούσια, ευτυχής.

Ω, τι απώλεια τρίσβαρη υπέστη η κοινωνία
τι θα γενει τώρα χωρίς αφέντη η εργατιά;
Ολωσδιόλου ανέφικτο και απόμακρη ουτοπία
να αυτοδιαχειριστεί μια επιχείρηση σωστά.

---------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Τυχόν ομοιότητες με υπαρκτά πρόσωπα ή γεγονότα είναι συμπτωματικές.

Αναρωτιέμαι

Σαν μια αχτίδα φωτός μεσ'στα σκοτάδια,
σαν μια γλυκιά μελωδία που σπάει τη σιωπή
έτσι, απροσδόκητη, και ευχάριστη, ήταν η εμφάνισή σου.
Μα ό,τι φέρνει ο άνεμος, ο άνεμος το παίρνει.

Και έτσι, άξαφνα, έφυγες όπως ήρθες.
Έφυγες, και έχασαν το χρώμα τους οι μέρες.
Και τα όνειρα που έκανα, σκόρπια στον άνεμο
-αστείο σχεδόν που τόλμησα ποτέ μου να τα κάνω.

Η αχτίδα έσβησε.
Η μελωδία έπαψε.
Και το μόνο που έμεινε, μια θολή ανάμνηση κομματιασμένων ελπιδων.

Αναρωτιέμαι αν υπήρξες ποτέ

Λίγα λόγια για το παρόν

Αν και πολύ αμφισβητώ ότι θα πετύχει το παρόν ιστολόγιο έστω και ένας που δεν με γνωρίζει προσωπικώς ή από τα άλλα εμου ιστολόγια, θεωρώ πρέπον να γράψω δυο αράδες για μένα.

Ονομάζομαι Γιώργος Μαλανδράκης και το 2017 με βρίσκει 22 χρονών. Αν και είμαι πολύ περισσότερο επιστημονικής και φιλοσοφικής (όπως θέλετε πείτε το) κλίσεως απ'ό,τι καλλιτεχνικής, θεώρησα πως έπρεπε να έχω κάπου συγκεντρωμένες τις περιορισμένες μου καλλιτεχνικής φύσεως δουλειές.

Στον παρόντα ιστότοπο σκοπεύω να δημοσιεύω ποιηματάκια τινα που γράφω κατά καιρούς ή ακόμα και τραγούδια ή ιστορίες.

Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον στίχο κάποιου κομματιού (ανάθεμα και αν θυμάμαι ποιου) του ΔΠΘ,

...μεσ'στο μυαλό μου θόρυβοι και στίχοι.
Ρίχνω κλωτσιές στη τύχη 
-όπου τη βρω και όπου με πετύχει...

τον οποίον επέλεξα, όχι γιατί θα δημοσιεύσω στίχους μετά θορύβων, μήτε γιατί είμαι παθιασμένος θαυμαστής του ΔΠΘ, παρά γιατί... δεν μου ήρθε τίποτα καλύτερο.

Οι ιστορίες που ενδεχομένως να δημοσιευθούν δεν είναι ούτε "θόρυβοι", ούτε "στίχοι", απλά θα είναι κρίμα να σπαταλήσω κάποιο όνομα ανοίγοντας ξεχωριστό ιστολόγιο γι'αυτές.

Δεν πολυγράφω ιστορίες -τις περισσότερες φορές που αποπειράθηκα τις παράτησα στα μισά-, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον. Ούτε ποίηματα έχω γράψει πολλά, και το τελευταίο μου τραγούδι (μια παιδικότητα με κιθαρούλα) το έγραψα... στη δευτέρα γυμνασίου. Απλά, είναι κρίμα να γνωρίζω μόνο ο ίδιος την ύπαρξη τους.

Όπως πιθανότατα καταλαβαίνετε -εκτός απ'τη περίπτωση που αλλάζει κάτι ριζικά στη ζωή μου- θα γίνουν λίγες αναρτήσεις.

Να έχετε υπόψιν σας πως ό,τι δημοσιεύεται στο παρόν ιστολόγιο αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του γράφοντος. Μπορείτε να αναδημοσιεύσετε ό,τι θέλετε, εφόσον αναφέρεστε στη πηγή.

Έρρωσθε