Πίσω ολοταχώς

Του κώλου ψευτοχριστιανοί και άθλιοι φαφλατάδες,
που απατούν τη γυναίκα τους ψωνίζοντας τραβέλια

κραδαίνοντας σταυρούς για να θαμπώσουν τις κυραδες 

μετέτρεψαν δικαιώματα σε άχρηστα κουρέλια. 

Τώρα θα μπει επιτέλους στη ζωή σου ο Ιησούς, 

θα μπει και στα φουστάνια σου με λύσσα να σε βιάσει

και ένας όχλος με δάδες και τσουγκράνες και πυρσούς 

να μεγαλώσεις τη σπορά θα σε καταναγκάσει.

Μα μη νομίζεις πως μισθό ή στήριξη θα δεις·

των πλούσιων η ελευθεραγορά άλλα επιτάσσει.

Θα σε έχει να δουλεύεις μέχρι να ξεζουμιστείς,

και ως μάνα ακατάλληλη θα σε καταδικάσει. 

Και έτσι του Jesus η σπορά θα γίνει ένας σκλάβος, 

χωρίς εφόδια, ελπίδες, δύναμη, ή προοπτική 

και μέχρι πριν την ώρα του να γίνει ένας τάφος

θα ακούει τους δεξιούς να λεν' για "ευθύνη ατομική"

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Μια πικρή μέρα για τη γυναίκα, τη φτωχολογιά, και τους βιοπαλαιστές.

Μια ντροπιαστική μέρα για  την ανθρωπότητα εν γένει.

©George Malandrakis
All rights reserved

Το τέλος σου θα είναι κακό και πρόωρο.

 "Τικ, τακ, τικ, τακ". Το ρολόι χτυπάει αφαιρώντας δευτερόλεπτα από τη ζωούλα σου. 

    Ό,τι κουμάντα και αν έκανες, όσο σίγουρος και αν ήσουν, σε όλα έξω έπεσες. Τα χειρότερα σενάρια -αυτά που έμοιαζαν πιο απίθανα επειδή είσαι εγκεφαλικά ανάπηρος και με στατιστική αντίληψη αχινού-, για σένα επαληθεύτηκαν. 

-------------------------------

Άκου το ρολόι. Συγκεντρώσου σε αυτό σαν να είναι η πιο θεόπνευστη μελωδία. 

"Τικ... τακ... τικ... τακ...".

Αλήθεια πιστεύεις ότι θα έχεις καλό τέλος; 

Αλήθεια πιστεύεις ότι θα ψοφήσεις κωλόγερος;  

Το τέλος σου θα είναι κακό και πρόωρο. 

Μη με ρωτάς πώς το ξέρω. Απλά το ξέρω. 

Το μόνο θετικό, ότι δεν θα κλάψει κανείς.

-------------------------

Αηντε γαμήσου και εσύ και οι αυταπάτες σου. "Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους", μέχρι τον κακό σου ψόφο. Όπου και να πας, όσες χώρες και αν αλλάξεις, πάλι στους ίδιους δρόμους θα βρίσκεσαι. 

Άκου την αντίστροφη μέτρηση από κάποιο απροσδιόριστο νούμερο χωρίς να ονειροπολείς.

-------------------------

Ο θάνατος, ρε φιλάρα. Βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα. Θα κοιμηθείς πιο ήσυχα από ποτέ. Εκεί που δεν υπάρχει πια πόνος, μήτε αποτυχία. Εκεί που τίποτα δεν έχει σημασία ή υπόσταση. Ούτε σκοτάδι δεν υπάρχει, αφού δεν είσαι εκεί για να το δεις.

Αν θελήσεις να τον εβρεις μια ώρα αρχύτερα κάνε το γαμημένο το σκουπιδορολόι κομματάκια και πέρνα τη μαχαίρα σου από τη καρδιά σου. Είναι βίαιος θάνατος, αλλά ετσι πεθαίνουν οι αξιόλογοι -ίσως έστω και για μια στιγμή να αποδειχθείς τέτοιος επιτέλους. 

Βρεκα τα αρχίδια, γραπω τη μαχαίρα σου, κράτα την σταθερά σαν μάγκας -μη τρέμουν τα χεράκια σου και ντροπιαστείς- και μπηξε την στο στήθος σου σαν να σκοτώνεις τον χειρότερο εχθρό σου. Θα πονέσει, αλλά δεν θα κρατήσει για πολύ.

Μετά... ύπνος βαθύς δίχως όνειρα. 

Καληνύχτα

 Το παρακάτω ποιημα το έγραψα όταν ήμουν μόλις 16 χρονών, και έκτοτε έχω αλλάξει τόσο πολύ σαν άτομο που αδυνατώ να με αναγνωρίσω μέσα απ'αυτό. Μου φαίνεται σαν να το έγραψε άλλος άνθρωπος.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά προτού το δημοσιεύσω, γιατί μπορεί να δημιουργηθεί η στρεβλή και εσφαλμένη εντύπωση ότι είμαι "ρομαντικός" και "αισθηματίας", κάτι που τώρα πια δεν ισχύει και πολύ.

Με επεξεργασμένες 2-3 λέξεις που δεν μου άρεσαν, το δημοσιεύω γιατί το θεωρώ πραγματική επίδειξη ταλέντου από τον 16χρονο εαυτό μου. Και αν το δω πουθενά κλεμμένο χωρίς αναφορά σε εμένα, πέρα από τη μήνυση και την αγωγή που θα αρπάξει ο αντιγραφέας, θα τον βρω αυτοπροσώπως και θα του γαμήσω τη Παναγία.

Απολαύστε υπεύθυνα

------------------------------------------
Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι που σ'είδα πρώτη φορά
τον άνεμο που εχτύπαε τα κατάξανθα μαλλιά σου
και εκείνη την ατέλειωτη, πρωτόγνωρη χαρά
που μου 'δωσες όταν μου απηύθυνες τη μιλιά σου.

Το βλέμμα σου -όχι σαν χθες- σαν τώρα το θυμάμαι
ονειροπόλο αγνάντευε την άδεια παραλία
και όταν καμιά φορά καθώς χαράζει αποκοιμάμαι
στοιχειώνει με η εικόνα σου σαν μια όμορφη οπτασία.

Πόσο καταριέμαι όταν εκείνη ξεθωριάζει
κάθε που σ'ονειρεύομαι και απότομα ξυπνώ...
Μα όταν κοντάει στη μέθη μου ο ύπνος να με πιάσει
ξέρω καλά πως πάλι στα όνειρά μου θα σε δω.

Γιατί η ζωή δεν το 'θελε να είμαστε κοντά
-στα ονείρατα μονάχα να σε βλέπω μ'αναγκάζει
και να ελπίζω να βρεθείς στο διάβα μου μπροστά
το ολόγλυκό σου βλέμμα χαρωπό να με κοιτάζει.

Τι θα 'κανα; Δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν θα μάθω.
Και δεν έχω κουράγιο πια για να παραπονιέμαι.
Το δώρο τ'ωραιότερο μου δόθηκε να πάρω
το πήρε η ειμαρμένη, το 'χω σαν αποκοιμιέμαι.

Πού να 'σαι πια; Με σκέφτεσαι; Με νοιάζεσαι και εσύ;
Σε πιάνεις μοναχή σου τις στιγμές μας να θυμάσαι;
Ό,τι και αν κάνεις μια μοναχά έχω ευχή:
να είσαι πάντοτε πανευτυχής όπου και να 'σαι.

Πανευτυχής, όπως ήμουν και εγώ μαζί σου.

Καληνύχτα
------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Μην με ρωτάς

Μην με ρωτάς πού θα μας οδηγήσει αυτός ο δρόμος,
δεν είναι απαραίτητο να έχει τελειωμό.
Τη διάδρομη απόλαυσε και μη σε νοιάζει -όμως
μην ξεγελιέσαι ότι όλοι οι δρόμοι έχουν γυρισμό.

Μην με ρωτάς πού σταματάει αυτή η ανηφόρα,
τη θέα μόνο να χαρείς καθώς θα ξαποσταίνεις
και φύλα την εικόνα στη καρδιά σου ως την ώρα
που λόγο θα ζητάς να συνεχίσεις να ανεβαίνεις.

Μην με ρωτάς πού οδεύουμε και μπρος μας τι θα βρουμε
μόνο τα ωραία της άγνωστης πορείας να κρατάς
και να θυμάσαι αν πάρουμε άλλους δρόμους και χαθούμε
το βράδυ που μου είπες πως πάντα θα μ'αγαπάς.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Της κλεφτουριάς οι γόνοι

Βγήκαν αντάρτες στα βουνά, σε κάμπους και σε ράχες
το έναυσμα σαν δόθηκε ο πόλεμος να αρχίσει,
δοσίλογους να διώξουνε, τυράννους, και αφεντάδες
και στον καμένο τόπο τους η λευτεριά να ανθίσει.

Άφοβοι μπρος στο θάνατο και μπρος στη κακουχία,
και ας μην είχαν να χάσουνε μόνο τις αλυσίδες,
περήφανα κατάφτυσαν νόμους και εξουσία
και στην "υπεροχή" του εχθρού αδιαφοροι καγχασαν.

Σπιτια γινηκαν οι σπηλιές, τα βράχια μαξιλάρι
κάθε τραχιά βουνοπλαγιά και ένα Άπαρτο Κάστρο
μερες και νύχτες σε διωγμό, μα η θέληση ατσάλι.
Ολόφωτο αντιφέγγιζε της λευτεριάς το άστρο.

Τα τρόφιμα ανύπαρκτα και οι σφαίρες μετρημένες,
στους μπουραντάδες ερρεαν τα Δολλάρια ωκεανός
και για τη νικη μέτραγαν αντίστροφα τις μέρες,
μα ο αντάρτης ήταν στη ψυχή πιο δυνατός.

Άξιος γόνος κλεφτουριάς, και ταξικών ηρώων
που το κεφάλι αρνήθηκαν στον ισχυρό να σκύψουν,
σκληρότατος σαν δικαστής ναζί και δοσιλόγων
στους πουλημένους έδωσε την τιμωρία που αξίζουν.

Και αν η ηγεσία του ήτανε εξίσου πουλημένη,
και πάτησε στο πτώμα του να ανέβει πιο ψηλά,
στο τέλος μιας εποποιίας αυτό που πάντα μένει
είναι των ανδρείων τα υψηλά ιδανικά.

Αφιερωμένο στους μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΔΣΕ

και ουδέποτε στην ηγεσία τους 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


©George Malandrakis
All rights reserved

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η νύχτα απλώνεται ξανά

Τα μάτια σου έχουν γίνει μια ανάμνηση θολή,
σαν όνειρο που σιγοξεθωριάζει από το χρόνο,
και οι καιροί που σε είχα είναι πλέον μακρινοί,
μα της απώλειάς σου έχω ζωντανό τον πόνο.

Και έτσι καθώς η νύχτα απλώνεται ξανά
και τα φώτα των σπιτιών βουλιάζουν στα σκοτάδια,
το μυαλό μου γυρνά πάλι εκεί, στα παλιά,
όταν καταχαρούμενοι πνιγόμασταν στα χάδια.

Στόχοι, οράματα, σκοποί, χαμένες ευκαιρίες,
και υποσχέσεις που έδωσα χωρίς να τις τηρήσω,
πολλές φορές θα με επισκεφτούν ως Ερινύες
σαν πάρω την απόφαση το φως και εγώ να σβήσω.

Η νύχτα απλώνεται ξανά και ο πόνος επιστρέφει,
δίπλα μου σε φαντάζομαι μονάχος να μη νιώθω
και η σιωπή, εκκωφαντική, βαθιά με κυριεύει
θυμίζοντας μου...

ότι δεν είσαι πια εδώ.

Άνεμος σε έφερε, άνεμος σε πήρε.

Βλέπεις, τα όμορφα δεν έρχονται για να μείνουν.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Σκλάβος με χρυσή αλυσίδα

Γνώσεις τρανές, προϋπηρεσία,
η εμπειρία σου φοβερή,
μα γιουσουφάκι αν δεν γίνεις
θα κοιμάσαι σε κουτί.

Σαν εμποράκος σε λαϊκή,
μοστράρεις τον εαυτό σου σαν προϊον.
"Σκλάβος σας αφήστε με να γίνω,
είμαι εκ των πλέον αποδοτικών!"

Σχολές και κίβδηλα κωλόχαρτα...
κοκκόρου γνώση έχεις, λειψή,
γραναζάκι μικρό και δευτερότριτο
σε τερατώδη μηχανή.

Μα αυτά άφησέ τα κατά μέρους
έχεις λεφτά, είσαι τρανός.
Αφού η μιζέρια είναι ο κανόνας
είναι σπουδαίος ο μη-φτωχός.

Λαπτοπ εταιρικό και σπα,
είναι οι αλυσίδες σου χρυσές.
Νιώσε επιτέλους περηφάνεια
-έπιασαν τόπο οι σπουδές.

Και αν ο αφέντης θέλει κέρδη,
και να ασχολείσαι ολημερίς...
είναι Προνόμιο η δουλειά σου
και πρέπει "ευχαριστώ" να πεις

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Με φόντο έναν γκρίζο ουρανό

Παιχνίδια με τις λέξεις. 

-------------------------------------------------------------------------------

Ανώνυμες θλιμμένες φάτσες στον ηλεκτρικό
-γραβατοφόροι πίθηκοι μας κλέψαν τα χαμόγελα.
Πλέον πολύ θα το 'θελα να φύγω από 'δω
μα έχω μάθει πια καλά πως τα όνειρα είναι ανώφελα.

Τη διαδρομή μου συνοδεύει η πικρή σου σκέψη,
και κάθε λέξη που 'παμε, μαχαίρι στη καρδιά μου.
Απ'όταν πέφτει το σκοτάδι και ως το πρωί να φέξει
στοιχειώνουνε οι ίδιες σκέψεις όλα τα όνειρά μου.

Κοιτάζω απ'το παράθυρο έναν γκρίζο ουρανό
-τι ταιριαστός καιρός τώρα που σπάσαμε για πάντα!-
μια ανώνυμη θλιμμένη φάτσα είμαι πια και εγώ.
Συνήθισα να έχω τον εαυτό μου μόνο αβάντα.

Κλείνω τα μάτια μου, να φύγω λίγο από εδω.
-σχεδόν αποκοιμήθηκα και είδα τη μορφή σου.
Ανοίγω τα και βλέπω τον ίδιο γκρίζο ουρανό.
Και μεσ'στη βουή του πλήθους σαν ν'άκουσα τη φωνή σου.

Αργά, σαν γέρος βαίνοντας, κατέβηκα απ'το τραίνο.
Την ανηφόρα έπιασα να πάω στη σκλαβιά μου
και έτσι καθώς βουβά υπό το γκρίζο φως πηγαίνω
τη γεφυρούλα βλέπω λίγα μέτρα πιο μπροστά μου.

Στέκω στη γέφυρα. Κάτω, αυτοκίνητα. Κάτω, χάος.

Με φόντο έναν γκρίζο ουρανό.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved


Update 26/11: Το theme του ιστολογίου αλλάζει από Contempo (μαύρο) στο παρόν, μιας και το προηγούμενο εμφανιζόταν αλλιώτικο στα κινητά, αναδιπλώνοντας τους στίχους, χωρίς όμως να παρέχει τη δυνατότητα σχετικών τροποποιήσεων. Αν σας άρεσε καλύτερα έτσι στείλτε τα ποιηματα μου σε 500 άτομα έκαστος και το επαναφέρω.

Cheerz

Καληνύχτα

Το παρακάτω ποιημα το έγραψα όταν ήμουν μόλις 16 χρονών, και έκτοτε έχω αλλάξει τόσο πολύ σαν άτομο που αδυνατώ να με αναγνωρίσω μέσα απ'αυτό. Μου φαίνεται σαν να το έγραψε άλλος άνθρωπος.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά προτού το δημοσιεύσω, γιατί μπορεί να δημιουργηθεί η στρεβλή και εσφαλμένη εντύπωση ότι είμαι "ρομαντικός" και "αισθηματίας", κάτι που τώρα πια δεν ισχύει και πολύ.

Με επεξεργασμένες 2-3 λέξεις που δεν μου άρεσαν, το δημοσιεύω γιατί το θεωρώ πραγματική επίδειξη ταλέντου από τον 16χρονο εαυτό μου. Και αν το δω πουθενά κλεμμένο χωρίς αναφορά σε εμένα, πέρα από τη μήνυση και την αγωγή που θα αρπάξει ο αντιγραφέας, θα τον βρω αυτοπροσώπως και θα του γαμήσω τη Παναγία.

Απολαύστε υπεύθυνα

-----------------------------------------
Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι που σ'είδα πρώτη φορά
τον άνεμο που εχτύπαε τα κατάξανθα μαλλιά σου
και εκείνη την ατέλειωτη, πρωτόγνωρη χαρά
που μου 'δωσες όταν μου απηύθυνες τη μιλιά σου.

Το βλέμμα σου -όχι σαν χθες- σαν τώρα το θυμάμαι
ονειροπόλο αγνάντευε την άδεια παραλία
και όταν καμιά φορά καθώς χαράζει αποκοιμάμαι
στοιχειώνει με η εικόνα σου σαν μια όμορφη οπτασία.

Πόσο καταριέμαι όταν εκείνη ξεθωριάζει
κάθε που σ'ονειρεύομαι και απότομα ξυπνώ...
Μα όταν κοντάει στη μέθη μου ο ύπνος να με πιάσει
ξέρω καλά πως πάλι στα όνειρά μου θα σε δω.

Γιατί η ζωή δεν το 'θελε να είμαστε κοντά
-στα ονείρατα μονάχα να σε βλέπω μ'αναγκάζει
και να ελπίζω να βρεθείς στο διάβα μου μπροστά
το ολόγλυκό σου βλέμμα χαρωπό να με κοιτάζει.

Τι θα 'κανα; Δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν θα μάθω.
Και δεν έχω κουράγιο πια για να παραπονιέμαι.
Το δώρο τ'ωραιότερο μου δόθηκε να πάρω
το πήρε η ειμαρμένη, το 'χω σαν αποκοιμιέμαι.

Πού να 'σαι πια; Με σκέφτεσαι; Με νοιάζεσαι και εσύ;
Σε πιάνεις μοναχή σου τις στιγμές μας να θυμάσαι;
Ό,τι και αν κάνεις μια μοναχά έχω ευχή:
να είσαι πάντοτε πανευτυχής όπου και να 'σαι.

Πανευτυχής, όπως ήμουν και εγώ μαζί σου.

Καληνύχτα
-----------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Του αφεντικού

Βλακόφατσα ακοινώνητη και κοιλαράς τρανός
με φούρια τους διαδρόμους του κτηρίου ροβολάει
και όταν βρεθεί απ'την οθόνη του γραφείου του ομπρός
φεισμπουκια, e-mails, και νούμερα, σαν χάνος τα κοιτάει.

Κοιτάζοντάς τα ο χάνος μας πεθύμησε καφέ
δεν είναι ένας αρκετός, που λες, για να ξυπνήσει
μια τρίτη δόση θέλει και στέλνει για ένα φραπε
έναν εργάτη που πρέπει το πόστο του να αφήσει

να κάνει χαμαλίκια για το βόδαρο αυτό
που η τύχη το εκέρασε λεφτά και εξουσία
που από ευγένεια καθαρή το λεν' "αφεντικό"
και όχι "αρχιδοκάθαρμα", "κλέφτη", και "πουσταρία".

Φραγκάτος γόνος άεργων και αρχιδοξύστης μέγας
μόνο στις απαιτήσεις ικανός και στο αραλίκι
και αν τύχει και ζητήσεις στην ώρα του το μισθό
θα του φανείς μισότρελος και θα βαρέσει φρίκη.

Φραπέ που λες πεθύμησε του χάνου μας ο κώλος
και πρέπει ο πιτσιρικάς μεσ'τα μισά να αφήσει
κάθε δουλειά που θα έκανε γιατί στ'αφεντικό
αν αντιμ'λας λόγους να σε σουτάρει θα επινοήσει.

Έτσι και αλλιώς υπερωρία θα κάτσει ο νεανίας·
σιγά μην τον αφήνανε στην ώρα του να φύγει
δεν είναι εκμεταλλεύση πια της υπεραξίας
παρά κάτι που έτυχε το απόγευμα να επείγει.

Στατιστικές, κέρδη πολλά, η καρδια του αγαλλιάζει
στους πίνακες σαν βλέπει δείκτες μόνο ανοδικούς
και ολόγιομος χαρά τον εαυτό του παραμυθιάζει
πως διαφορά ουσιώδη έχει απ'τους μικροαστούς.

Ο νεαρός επέστρεψε -του 'φερε το φραπέ του
το διάβασμα για κέρδη να απολαύσει ξυπνητός.
Ήρθε καιρός, σκεφτότανε, ν'αλλάξει τη BMW του
αφού οι δείκτες βαίνουν σταθερά ανοδικώς.

Τ'αφεντικό ήσαν μόνο του, άλλη παρέα δεν είχε
απ'ακριβά αυτοκίνητα, λεφτά, και συνεργάτες,
και αν κάποιες ικανότητες κοινωνικές κατείχε
αξιοποιούσε τες μόνο για να τουμπάρει τους εργάτες.

Γυναίκες, μόνο αγοραίες, και αυτές σπάνια πολύ
η πίεση της μπίζνας δεν άφηνε πολύ χρόνο
για τέτοιες, ή για φλερτ, ή για μια σχέση απλή,
και η οικογένεια ένα μακρινό σενάριο μόνο.

Μα υπήρχε και ένας λόγος άλλος, σοβαρός πολύ
γυνή που δεν πλησίαζε τ'αφεντικό το μέγα:
άπαντες τον εγνώριζαν μεγάλο εγωιστή
και ήταν η πάρτη του γι'αυτόν το άλφα και το ωμέγα.

Μουρόχαυλος ήταν, που λες, και σουπερ τριμουτούμπας
θέματα άλλα απ'τα λεφτά δεν είχε να μιλήσει
και στη ζωή του ήταν κακός, δεινός, μεγάλος κωλοτούμπας
λόγο του τίμιο ή απάτητο, ουδένα είχε αφήσει.

Καλά έβαιναν οι δείκτες, σήμερα θα 'ταν κεφάτος·
μα το κέρδος που έβγανε για πάντα δεν θ'αρκούσε
και αν ήτονε πονόψυχος πολύ ή καλοσυνάτος
τούτη την επιχείρηση στο πάτο θα οδηγούσε.

"Τον νεανία", σκέφτηκε, "θα πρέπει να απολύσω·
μεγάλα κέρδη χάνω δίνοντάς του το μισθό
την οικογένειά του δεν με νοιάζει αν διαλύσω
και άλλα κέρδη θέλω για αμάξι γαμηστερό".

Γέλασε περιχαρής· του άρεσε να αποδιώχνει
εργάτες περιττούς που του κοστίζουνε στη τσέπη
και όσους του απομέναν στην απελπισιά να σπρώχνει,
να τους βάζει να δουλεύουν πιο πολύ απ'όσο πρέπει.

Έκανε να φωνάξει τον νεαρό του το χαμάλη
μα ένιωσε ότι δεν μπορεί καθόλου ν'ανασάνει
μπλαζιά έγινε η μουτράκλα του απ'τη μια στιγμή στην άλλη
συνειδητοποιήσας ότι τη ζωή του χάνει.

"ΚΑΤΙ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟ ΦΡΑΠΕ", ανήμπορα οργισμένος
εσκέφτηκε προτού πέσει στο πάτωμα βαρύς
και όταν την άλλη βρέθηκε 'κεί πέρα πεθαμένος
η καθαρίστρια χαμογέλασε, ακούσια, ευτυχής.

Ω, τι απώλεια τρίσβαρη υπέστη η κοινωνία
τι θα γενει τώρα χωρίς αφέντη η εργατιά;
Ολωσδιόλου ανέφικτο και απόμακρη ουτοπία
να αυτοδιαχειριστεί μια επιχείρηση σωστά.

---------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Τυχόν ομοιότητες με υπαρκτά πρόσωπα ή γεγονότα είναι συμπτωματικές.

Αναρωτιέμαι

Σαν μια αχτίδα φωτός μεσ'στα σκοτάδια,
σαν μια γλυκιά μελωδία που σπάει τη σιωπή
έτσι, απροσδόκητη, και ευχάριστη, ήταν η εμφάνισή σου.
Μα ό,τι φέρνει ο άνεμος, ο άνεμος το παίρνει.

Και έτσι, άξαφνα, έφυγες όπως ήρθες.
Έφυγες, και έχασαν το χρώμα τους οι μέρες.
Και τα όνειρα που έκανα, σκόρπια στον άνεμο
-αστείο σχεδόν που τόλμησα ποτέ μου να τα κάνω.

Η αχτίδα έσβησε.
Η μελωδία έπαψε.
Και το μόνο που έμεινε, μια θολή ανάμνηση κομματιασμένων ελπιδων.

Αναρωτιέμαι αν υπήρξες ποτέ

Λίγα λόγια για το παρόν

Αν και πολύ αμφισβητώ ότι θα πετύχει το παρόν ιστολόγιο έστω και ένας που δεν με γνωρίζει προσωπικώς ή από τα άλλα εμου ιστολόγια, θεωρώ πρέπον να γράψω δυο αράδες για μένα.

Ονομάζομαι Γιώργος Μαλανδράκης και το 2017 με βρίσκει 22 χρονών. Αν και είμαι πολύ περισσότερο επιστημονικής και φιλοσοφικής (όπως θέλετε πείτε το) κλίσεως απ'ό,τι καλλιτεχνικής, θεώρησα πως έπρεπε να έχω κάπου συγκεντρωμένες τις περιορισμένες μου καλλιτεχνικής φύσεως δουλειές.

Στον παρόντα ιστότοπο σκοπεύω να δημοσιεύω ποιηματάκια τινα που γράφω κατά καιρούς ή ακόμα και τραγούδια ή ιστορίες.

Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον στίχο κάποιου κομματιού (ανάθεμα και αν θυμάμαι ποιου) του ΔΠΘ,

...μεσ'στο μυαλό μου θόρυβοι και στίχοι.
Ρίχνω κλωτσιές στη τύχη 
-όπου τη βρω και όπου με πετύχει...

τον οποίον επέλεξα, όχι γιατί θα δημοσιεύσω στίχους μετά θορύβων, μήτε γιατί είμαι παθιασμένος θαυμαστής του ΔΠΘ, παρά γιατί... δεν μου ήρθε τίποτα καλύτερο.

Οι ιστορίες που ενδεχομένως να δημοσιευθούν δεν είναι ούτε "θόρυβοι", ούτε "στίχοι", απλά θα είναι κρίμα να σπαταλήσω κάποιο όνομα ανοίγοντας ξεχωριστό ιστολόγιο γι'αυτές.

Δεν πολυγράφω ιστορίες -τις περισσότερες φορές που αποπειράθηκα τις παράτησα στα μισά-, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον. Ούτε ποίηματα έχω γράψει πολλά, και το τελευταίο μου τραγούδι (μια παιδικότητα με κιθαρούλα) το έγραψα... στη δευτέρα γυμνασίου. Απλά, είναι κρίμα να γνωρίζω μόνο ο ίδιος την ύπαρξη τους.

Όπως πιθανότατα καταλαβαίνετε -εκτός απ'τη περίπτωση που αλλάζει κάτι ριζικά στη ζωή μου- θα γίνουν λίγες αναρτήσεις.

Να έχετε υπόψιν σας πως ό,τι δημοσιεύεται στο παρόν ιστολόγιο αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του γράφοντος. Μπορείτε να αναδημοσιεύσετε ό,τι θέλετε, εφόσον αναφέρεστε στη πηγή.

Έρρωσθε