Καληνύχτα

 Το παρακάτω ποιημα το έγραψα όταν ήμουν μόλις 16 χρονών, και έκτοτε έχω αλλάξει τόσο πολύ σαν άτομο που αδυνατώ να με αναγνωρίσω μέσα απ'αυτό. Μου φαίνεται σαν να το έγραψε άλλος άνθρωπος.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά προτού το δημοσιεύσω, γιατί μπορεί να δημιουργηθεί η στρεβλή και εσφαλμένη εντύπωση ότι είμαι "ρομαντικός" και "αισθηματίας", κάτι που τώρα πια δεν ισχύει και πολύ.

Με επεξεργασμένες 2-3 λέξεις που δεν μου άρεσαν, το δημοσιεύω γιατί το θεωρώ πραγματική επίδειξη ταλέντου από τον 16χρονο εαυτό μου. Και αν το δω πουθενά κλεμμένο χωρίς αναφορά σε εμένα, πέρα από τη μήνυση και την αγωγή που θα αρπάξει ο αντιγραφέας, θα τον βρω αυτοπροσώπως και θα του γαμήσω τη Παναγία.

Απολαύστε υπεύθυνα

------------------------------------------
Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι που σ'είδα πρώτη φορά
τον άνεμο που εχτύπαε τα κατάξανθα μαλλιά σου
και εκείνη την ατέλειωτη, πρωτόγνωρη χαρά
που μου 'δωσες όταν μου απηύθυνες τη μιλιά σου.

Το βλέμμα σου -όχι σαν χθες- σαν τώρα το θυμάμαι
ονειροπόλο αγνάντευε την άδεια παραλία
και όταν καμιά φορά καθώς χαράζει αποκοιμάμαι
στοιχειώνει με η εικόνα σου σαν μια όμορφη οπτασία.

Πόσο καταριέμαι όταν εκείνη ξεθωριάζει
κάθε που σ'ονειρεύομαι και απότομα ξυπνώ...
Μα όταν κοντάει στη μέθη μου ο ύπνος να με πιάσει
ξέρω καλά πως πάλι στα όνειρά μου θα σε δω.

Γιατί η ζωή δεν το 'θελε να είμαστε κοντά
-στα ονείρατα μονάχα να σε βλέπω μ'αναγκάζει
και να ελπίζω να βρεθείς στο διάβα μου μπροστά
το ολόγλυκό σου βλέμμα χαρωπό να με κοιτάζει.

Τι θα 'κανα; Δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν θα μάθω.
Και δεν έχω κουράγιο πια για να παραπονιέμαι.
Το δώρο τ'ωραιότερο μου δόθηκε να πάρω
το πήρε η ειμαρμένη, το 'χω σαν αποκοιμιέμαι.

Πού να 'σαι πια; Με σκέφτεσαι; Με νοιάζεσαι και εσύ;
Σε πιάνεις μοναχή σου τις στιγμές μας να θυμάσαι;
Ό,τι και αν κάνεις μια μοναχά έχω ευχή:
να είσαι πάντοτε πανευτυχής όπου και να 'σαι.

Πανευτυχής, όπως ήμουν και εγώ μαζί σου.

Καληνύχτα
------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Μην με ρωτάς

Μην με ρωτάς πού θα μας οδηγήσει αυτός ο δρόμος,
δεν είναι απαραίτητο να έχει τελειωμό.
Τη διάδρομη απόλαυσε και μη σε νοιάζει -όμως
μην ξεγελιέσαι ότι όλοι οι δρόμοι έχουν γυρισμό.

Μην με ρωτάς πού σταματάει αυτή η ανηφόρα,
τη θέα μόνο να χαρείς καθώς θα ξαποσταίνεις
και φύλα την εικόνα στη καρδιά σου ως την ώρα
που λόγο θα ζητάς να συνεχίσεις να ανεβαίνεις.

Μην με ρωτάς πού οδεύουμε και μπρος μας τι θα βρουμε
μόνο τα ωραία της άγνωστης πορείας να κρατάς
και να θυμάσαι αν πάρουμε άλλους δρόμους και χαθούμε
το βράδυ που μου είπες πως πάντα θα μ'αγαπάς.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Της κλεφτουριάς οι γόνοι

Βγήκαν αντάρτες στα βουνά, σε κάμπους και σε ράχες
το έναυσμα σαν δόθηκε ο πόλεμος να αρχίσει,
δοσίλογους να διώξουνε, τυράννους, και αφεντάδες
και στον καμένο τόπο τους η λευτεριά να ανθίσει.

Άφοβοι μπρος στο θάνατο και μπρος στη κακουχία,
και ας μην είχαν να χάσουνε μόνο τις αλυσίδες,
περήφανα κατάφτυσαν νόμους και εξουσία
και στην "υπεροχή" του εχθρού αδιαφοροι καγχασαν.

Σπιτια γινηκαν οι σπηλιές, τα βράχια μαξιλάρι
κάθε τραχιά βουνοπλαγιά και ένα Άπαρτο Κάστρο
μερες και νύχτες σε διωγμό, μα η θέληση ατσάλι.
Ολόφωτο αντιφέγγιζε της λευτεριάς το άστρο.

Τα τρόφιμα ανύπαρκτα και οι σφαίρες μετρημένες,
στους μπουραντάδες ερρεαν τα Δολλάρια ωκεανός
και για τη νικη μέτραγαν αντίστροφα τις μέρες,
μα ο αντάρτης ήταν στη ψυχή πιο δυνατός.

Άξιος γόνος κλεφτουριάς, και ταξικών ηρώων
που το κεφάλι αρνήθηκαν στον ισχυρό να σκύψουν,
σκληρότατος σαν δικαστής ναζί και δοσιλόγων
στους πουλημένους έδωσε την τιμωρία που αξίζουν.

Και αν η ηγεσία του ήτανε εξίσου πουλημένη,
και πάτησε στο πτώμα του να ανέβει πιο ψηλά,
στο τέλος μιας εποποιίας αυτό που πάντα μένει
είναι των ανδρείων τα υψηλά ιδανικά.

Αφιερωμένο στους μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΔΣΕ

και ουδέποτε στην ηγεσία τους 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


©George Malandrakis
All rights reserved

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η νύχτα απλώνεται ξανά

Τα μάτια σου έχουν γίνει μια ανάμνηση θολή,
σαν όνειρο που σιγοξεθωριάζει από το χρόνο,
και οι καιροί που σε είχα είναι πλέον μακρινοί,
μα της απώλειάς σου έχω ζωντανό τον πόνο.

Και έτσι καθώς η νύχτα απλώνεται ξανά
και τα φώτα των σπιτιών βουλιάζουν στα σκοτάδια,
το μυαλό μου γυρνά πάλι εκεί, στα παλιά,
όταν καταχαρούμενοι πνιγόμασταν στα χάδια.

Στόχοι, οράματα, σκοποί, χαμένες ευκαιρίες,
και υποσχέσεις που έδωσα χωρίς να τις τηρήσω,
πολλές φορές θα με επισκεφτούν ως Ερινύες
σαν πάρω την απόφαση το φως και εγώ να σβήσω.

Η νύχτα απλώνεται ξανά και ο πόνος επιστρέφει,
δίπλα μου σε φαντάζομαι μονάχος να μη νιώθω
και η σιωπή, εκκωφαντική, βαθιά με κυριεύει
θυμίζοντας μου...

ότι δεν είσαι πια εδώ.

Άνεμος σε έφερε, άνεμος σε πήρε.

Βλέπεις, τα όμορφα δεν έρχονται για να μείνουν.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved

Σκλάβος με χρυσή αλυσίδα

Γνώσεις τρανές, προϋπηρεσία,
η εμπειρία σου φοβερή,
μα γιουσουφάκι αν δεν γίνεις
θα κοιμάσαι σε κουτί.

Σαν εμποράκος σε λαϊκή,
μοστράρεις τον εαυτό σου σαν προϊον.
"Σκλάβος σας αφήστε με να γίνω,
είμαι εκ των πλέον αποδοτικών!"

Σχολές και κίβδηλα κωλόχαρτα...
κοκκόρου γνώση έχεις, λειψή,
γραναζάκι μικρό και δευτερότριτο
σε τερατώδη μηχανή.

Μα αυτά άφησέ τα κατά μέρους
έχεις λεφτά, είσαι τρανός.
Αφού η μιζέρια είναι ο κανόνας
είναι σπουδαίος ο μη-φτωχός.

Λαπτοπ εταιρικό και σπα,
είναι οι αλυσίδες σου χρυσές.
Νιώσε επιτέλους περηφάνεια
-έπιασαν τόπο οι σπουδές.

Και αν ο αφέντης θέλει κέρδη,
και να ασχολείσαι ολημερίς...
είναι Προνόμιο η δουλειά σου
και πρέπει "ευχαριστώ" να πεις

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved