Με φόντο έναν γκρίζο ουρανό

Παιχνίδια με τις λέξεις. 

-------------------------------------------------------------------------------

Ανώνυμες θλιμμένες φάτσες στον ηλεκτρικό
-γραβατοφόροι πίθηκοι μας κλέψαν τα χαμόγελα.
Πλέον πολύ θα το 'θελα να φύγω από 'δω
μα έχω μάθει πια καλά πως τα όνειρα είναι ανώφελα.

Τη διαδρομή μου συνοδεύει η πικρή σου σκέψη,
και κάθε λέξη που 'παμε, μαχαίρι στη καρδιά μου.
Απ'όταν πέφτει το σκοτάδι και ως το πρωί να φέξει
στοιχειώνουνε οι ίδιες σκέψεις όλα τα όνειρά μου.

Κοιτάζω απ'το παράθυρο έναν γκρίζο ουρανό
-τι ταιριαστός καιρός τώρα που σπάσαμε για πάντα!-
μια ανώνυμη θλιμμένη φάτσα είμαι πια και εγώ.
Συνήθισα να έχω τον εαυτό μου μόνο αβάντα.

Κλείνω τα μάτια μου, να φύγω λίγο από εδω.
-σχεδόν αποκοιμήθηκα και είδα τη μορφή σου.
Ανοίγω τα και βλέπω τον ίδιο γκρίζο ουρανό.
Και μεσ'στη βουή του πλήθους σαν ν'άκουσα τη φωνή σου.

Αργά, σαν γέρος βαίνοντας, κατέβηκα απ'το τραίνο.
Την ανηφόρα έπιασα να πάω στη σκλαβιά μου
και έτσι καθώς βουβά υπό το γκρίζο φως πηγαίνω
τη γεφυρούλα βλέπω λίγα μέτρα πιο μπροστά μου.

Στέκω στη γέφυρα. Κάτω, αυτοκίνητα. Κάτω, χάος.

Με φόντο έναν γκρίζο ουρανό.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved


Update 26/11: Το theme του ιστολογίου αλλάζει από Contempo (μαύρο) στο παρόν, μιας και το προηγούμενο εμφανιζόταν αλλιώτικο στα κινητά, αναδιπλώνοντας τους στίχους, χωρίς όμως να παρέχει τη δυνατότητα σχετικών τροποποιήσεων. Αν σας άρεσε καλύτερα έτσι στείλτε τα ποιηματα μου σε 500 άτομα έκαστος και το επαναφέρω.

Cheerz

Καληνύχτα

Το παρακάτω ποιημα το έγραψα όταν ήμουν μόλις 16 χρονών, και έκτοτε έχω αλλάξει τόσο πολύ σαν άτομο που αδυνατώ να με αναγνωρίσω μέσα απ'αυτό. Μου φαίνεται σαν να το έγραψε άλλος άνθρωπος.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά προτού το δημοσιεύσω, γιατί μπορεί να δημιουργηθεί η στρεβλή και εσφαλμένη εντύπωση ότι είμαι "ρομαντικός" και "αισθηματίας", κάτι που τώρα πια δεν ισχύει και πολύ.

Με επεξεργασμένες 2-3 λέξεις που δεν μου άρεσαν, το δημοσιεύω γιατί το θεωρώ πραγματική επίδειξη ταλέντου από τον 16χρονο εαυτό μου. Και αν το δω πουθενά κλεμμένο χωρίς αναφορά σε εμένα, πέρα από τη μήνυση και την αγωγή που θα αρπάξει ο αντιγραφέας, θα τον βρω αυτοπροσώπως και θα του γαμήσω τη Παναγία.

Απολαύστε υπεύθυνα

-----------------------------------------
Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι που σ'είδα πρώτη φορά
τον άνεμο που εχτύπαε τα κατάξανθα μαλλιά σου
και εκείνη την ατέλειωτη, πρωτόγνωρη χαρά
που μου 'δωσες όταν μου απηύθυνες τη μιλιά σου.

Το βλέμμα σου -όχι σαν χθες- σαν τώρα το θυμάμαι
ονειροπόλο αγνάντευε την άδεια παραλία
και όταν καμιά φορά καθώς χαράζει αποκοιμάμαι
στοιχειώνει με η εικόνα σου σαν μια όμορφη οπτασία.

Πόσο καταριέμαι όταν εκείνη ξεθωριάζει
κάθε που σ'ονειρεύομαι και απότομα ξυπνώ...
Μα όταν κοντάει στη μέθη μου ο ύπνος να με πιάσει
ξέρω καλά πως πάλι στα όνειρά μου θα σε δω.

Γιατί η ζωή δεν το 'θελε να είμαστε κοντά
-στα ονείρατα μονάχα να σε βλέπω μ'αναγκάζει
και να ελπίζω να βρεθείς στο διάβα μου μπροστά
το ολόγλυκό σου βλέμμα χαρωπό να με κοιτάζει.

Τι θα 'κανα; Δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν θα μάθω.
Και δεν έχω κουράγιο πια για να παραπονιέμαι.
Το δώρο τ'ωραιότερο μου δόθηκε να πάρω
το πήρε η ειμαρμένη, το 'χω σαν αποκοιμιέμαι.

Πού να 'σαι πια; Με σκέφτεσαι; Με νοιάζεσαι και εσύ;
Σε πιάνεις μοναχή σου τις στιγμές μας να θυμάσαι;
Ό,τι και αν κάνεις μια μοναχά έχω ευχή:
να είσαι πάντοτε πανευτυχής όπου και να 'σαι.

Πανευτυχής, όπως ήμουν και εγώ μαζί σου.

Καληνύχτα
-----------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved