Αναρωτιέμαι

Σαν μια αχτίδα φωτός μεσ'στα σκοτάδια,
σαν μια γλυκιά μελωδία που σπάει τη σιωπή
έτσι, απροσδόκητη, και ευχάριστη, ήταν η εμφάνισή σου.
Μα ό,τι φέρνει ο άνεμος, ο άνεμος το παίρνει.

Και έτσι, άξαφνα, έφυγες όπως ήρθες.
Έφυγες, και έχασαν το χρώμα τους οι μέρες.
Και τα όνειρα που έκανα, σκόρπια στον άνεμο
-αστείο σχεδόν που τόλμησα ποτέ μου να τα κάνω.

Η αχτίδα έσβησε.
Η μελωδία έπαψε.
Και το μόνο που έμεινε, μια θολή ανάμνηση κομματιασμένων ελπιδων.

Αναρωτιέμαι αν υπήρξες ποτέ