O Θανασακης

Γραμμενο το μακρινο πλεον 2019, ως μερος μιας μεγαλυτερης φανταστικης ιστοριας που ειχα αφησει ημιτελη. Ο περιγραφομενος ηταν ενας δευτερευων χαρακτηρας της.

 

Δεν βασιζεται σε πραγματικα προσωπα, ουτε φανταστικο προσωπο αλλου εργου. Τυχον ομοιοτητα με πραγματικα ή φανταστικα προσωπα ειναι συμπτωματικη.

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

...

Μια φορα και εναν καιρο, σε ενα χωριο μιας μακρινής χωρας, ζουσε ενας ανευφυης χωριατης: ο Θανασακης.

 

Ψυχοδιανοητικα λειψος και ανεπαρκης, με μισος πυρινο, βαθυ για καθε ανώτερό του. Αυτοπαρουσιαζόταν ως "Δ Ι Κ Α Ι Ω Ρ Ο Σ".

 

Δικαιωρος, χασοδικης. Τις υποθεσεις εχανε τη μια μετά την άλλη.

 

Και αφού απ'τους παντες εχανε και ολο ξεφτιλιζοταν,

και αφου οι σκιες των τρομαζαν καθως λαγοκοιμόταν,

πηρε μια αποφαση τρανη το κινητό το φλεμμα:

να καμει αγωγες βροχη για κάθε λοξό βλέμμα.

 

Μα υπηρχε ενα προβλημα αλυτο και μεγαλο:

κανενας δεν γυρνουσε καν να τον λοξοκοιτάξει

αφου βλακακος ητανε και στο μυαλο ειχε κάλο,

παρόλα τα πτυχία του και τ'ακριβό αμάξι.

 

Και ετσι ο Θανασακης μας έγινε ζητιανάκι

με ποστς προκλητικά να εκλιπαρεί για σημασία

να ξεχειλίζει η οργή των ορκ σε κάθε του ποστάκι

να αυξήσει με μηνύσεις την Ανυπαρκτη του "αξία".

 

"ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΜΕ ΣΕΒΕΣΤΕ!!", ουρλιαζε και βρυχόταν

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ!!!!!"

μα κάθε πρωινό που στο καθρέφτη κοιταζόταν

αντίκρυζε έναν σάπιο σωρό από σκατά.

 

Ο υπερχασοδικης μας το έπαιζε ταξιδιάρης

ως και στο διαολο τραβαγε νοημα μήπως βρει

ποτέ όμως δεν κατέστη ικανός ο φουκαριάρης

από της ποταπότητας το βούρκο να ξεβγει.

 

Ο Θανασακης. 

 

Ένα άχρηστο ζώο που γεννήθηκε για να κάνει μόνο κακό,

ικανό να κάνει μόνο κακό,

και έκανε μόνο κακό.

 

Τίποτα δεν παρήγαγε, δεν έδωσε, δεν δίνει.

 

Ένα ζωάκι παγιδευμένο στον περιορισμένο του μικρόκοσμο,

τον γεμάτο άχρηστη χαρτούρα και σκατοψυχιά.

Έναν μικρόκοσμο χωρίς καμία αξία.

 

Βρυχάται και ωρύεται και κλάνει και αλαλάζει,

μήπως και ξεπεράσει τη φθηνή του ανυπαρξία.

 

"Είμαι και εγώ εδώ! Υπάρχω!! Σεβαστείτε με!!! Δώστε μου λίγη σημασιΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!"

 

Μα όμως οι απεγνωσμένες κραυγές υπαρξιακής αγωνίας,

του Θανασακη της καρπαζιας,

δεν του έδωσαν τη σημασία ή το σέβας κανενός.

 

Βλεπεις, σεβασμός είναι όταν μιλάνε όμορφα για σένα ακόμα και χωρίς να είχαν συνέπειες να φοβηθούν.

Όταν σε παραδέχονται χωρίς να χρειαστεί να τους αναγκάσουν.

Όταν δεν σε κοιτάνε λοξά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε εσένα.

 

Τότε μόνο σε σέβονται.

 

Πραγματα που ένα νοητικά λειψο ζωακι,

παγιδευμένο σε έναν περιορισμένο μικρόκοσμο,

δεν είναι δυνατόν να ειναι σε θεση γνωρίζει.

 

 Τα προκλητικα λογακια του πηγαιναν απατα, και μονο ο ιδιος ακουγε τον εαυτο του. 

 

Εκατονεικοσιεννιά χρονων εφτασε πριν πεθανει, χωρις να το μάθει ποτέ -και χωρις να εισπραξει το σεβας κιανενους. 

 

Και τοτε ξεβρωμισε λιγακι ο τοπος.

 

Αλλα πριν γινει αυτο... 

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

(συνεχιζεται)