Η νύχτα απλώνεται ξανά

Τα μάτια σου έχουν γίνει μια ανάμνηση θολή,
σαν όνειρο που σιγοξεθωριάζει από το χρόνο,
και οι καιροί που σε είχα είναι πλέον μακρινοί,
μα της απώλειάς σου έχω ζωντανό τον πόνο.

Και έτσι καθώς η νύχτα απλώνεται ξανά
και τα φώτα των σπιτιών βουλιάζουν στα σκοτάδια,
το μυαλό μου γυρνά πάλι εκεί, στα παλιά,
όταν καταχαρούμενοι πνιγόμασταν στα χάδια.

Στόχοι, οράματα, σκοποί, χαμένες ευκαιρίες,
και υποσχέσεις που έδωσα χωρίς να τις τηρήσω,
πολλές φορές θα με επισκεφτούν ως Ερινύες
σαν πάρω την απόφαση το φως και εγώ να σβήσω.

Η νύχτα απλώνεται ξανά και ο πόνος επιστρέφει,
δίπλα μου σε φαντάζομαι μονάχος να μη νιώθω
και η σιωπή, εκκωφαντική, βαθιά με κυριεύει
θυμίζοντας μου...

ότι δεν είσαι πια εδώ.

Άνεμος σε έφερε, άνεμος σε πήρε.

Βλέπεις, τα όμορφα δεν έρχονται για να μείνουν.

-------------------------------------------------------------------------------

©George Malandrakis
All rights reserved